3o Kεφάλαιο.
Ολοζώντανος Εφιάλτης
Bella’s POV
Ξεκλείδωσα την πόρτα και κοίταξα πίσω μου την Άλις. Πριν μπω μέσα στο σπίτι σκούπισα με το μανίκι της ζακέτας μου τα δάκρυα από τα μάτια μου. Το τελευταίο εικοσιτετράωρο δεν είχα κοιμηθεί καθόλου. Ήμουν παρά πολύ κουρασμένη. Μέσα στο αεροπλάνο όταν γυρνάγαμε από Ιταλία έκλαιγα συνεχώς κάποια στιγμή τόσο πολύ που όλοι είχαν γυρίσει και με κοιτούσαν.
Η Άλις είχε το ίδιο κενό βλέμμα από την στιγμή που είδε το σώμα του Έντουαρντ-ένα μικρό αναφιλητό βγήκε από το στόμα μου όταν σκέφτηκα το όνομα- να καίγεται. Το βλέμμα της άλλαξε μόνο για μια στιγμή όταν είπα στο Άρο πως θέλω να με σκοτώσει και έτρεξε και με έσωσε. Ακόμα ήθελα να πεθάνω. Θα ήταν καλύτερο για μένα. Αλλά αφού ο Έντουαρντ όπως υποστήριζε θα πήγαινε στην κόλαση έπρεπε και εγώ να μην πάω στον παράδεισο. Αυτός ήταν και ο μοναδικός λόγος που δεν είχα ήδη πεθάνει. Άνοιξα την πόρτα και είδα τον Τσάρλι να κάθετε στον καναπέ και να παρακολουθεί έναν αγώνα baseball. Η ομάδα του έχανε γεγονός που τον έκανε να σφίγγει ακόμα πιο σφιχτά το μαξιλάρι του καναπέ στην κοιλία του. Μόλις μπήκαμε αμέσως γύρισε το κεφάλι του.
«Μπέλλα που ήσουν;»
«Σου άφησα μήνυμα Τσάρλι είχα πάει στην Ιταλία. Μου τηλεφώνησαν οι Κάλλεν.»
«Οι Κάλλεν μα είχαν φύγει.»
«Ναι ο δόκτωρ Καρλάιλ μεταφέρθηκε σε ένα άλλο νοσοκομείο στην Αλάσκα. Δεν μου το είπαν και έφυγαν έτσι ξαφνικά γιατί ξέρουν ότι αγαπώ τον Έντουαρντ-» Η φωνή μου διακόπηκε για τρία δευτέρα. «Και για να το κάνουν ευκολότερο για μένα. Και εγώ που νόμιζα ότι με παράτησε.» Πίεσα τον εαυτό μου να βγάλει ένα γελάκι αλλά δεν πέτυχε.
Πρώτο ψέμα. Δεν ήθελα ο Τσάρλι τώρα να νομίζει πως με παράτησαν. Δεν ήθελα να του πω την αλήθεια ότι ο Έντουαρντ με μισεί και πέθανε από τύψεις.Τώρα οι Κάλλεν θα ήταν οι μονοί που θα με στήριζαν.Μαζί με τον Τζέικομπ δηλαδή.
«Ναι αλλά στην Ιταλία τι έκανες;»
«Ο Έντουαρντ είχε πάει εκεί διακοπές και το αμάξι του έπεσε από ένα γκρεμό»
«Τώρα είναι καλά τουλάχιστ-»
Τον διέκοψα.
«Τσάρλι πέθανε» δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απ’ τα μάτια μου.
Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε πίσω μου και η Άλις που ήταν στην αυλή. Ο Τσάρλι την είδε. Το βλέμμα του όταν είδε εκείνο της Άλις άλλαξε. Δυο φορές είχα δει τον Τσάρλι με αυτό το βλέμμα. Η πρώτη ήταν όταν εγώ και η μαμά φύγαμε. Είχαμε πεθάνει για αυτόν τότε. Νομίζω πως η Ρενέ είναι ακόμα νεκρή για τον Τσάρλι.
«Συλλυπητήρια Άλις. Οι γονείς σου πρέπει να είναι καταβεβλημένοι.»
Η Άλις κατέβασε το βλέμμα της και κοίταξε το χαλάκι της εισόδου.
«Αύριο θα έρθουν εδώ. Η κηδεία έγινε στην Ιταλία»
Πάγωσα. Γύρισα και κοίταξα την Άλις. Θα έρθουν εδώ είπα χωρίς να βγάζω φωνή; Κουνούσα μόνο τα χείλη μου. Έγνεψε καταφατικά.
«Μπαμπά.» Χρησιμοποίησα αυτή την λέξη πολύ προσεχτικά. «Σε πειράζει να μείνει εδώ η Άλις μέχρι να επιστρέψει η οικογένεια της;»
«Ε όχι.Μπέλλα.»
Το βλέμμα του ήταν ακόμα ακριβώς έτσι. θα έμενε έτσι σίγουρα για καμία δυο ώρες ακόμα. Όταν βεβαία έφυγα με την μαμά ήταν έτσι για τουλάχιστον ένα μηνά.
Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και ξάπλωσα μπρούμυτα στο κρεβάτι. Σχεδόν δεν ανέπνεα. Άρχισα να κλαίω και να χτυπιέμαι .Ήθελα να βγάλω από μέσα μου όλη την στενοχώρια. Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Σήκωσα το ακουστικό και σκούπισα τα δάκρυα μου.
«Μπέλλα; η φωνή ήταν του Τζέικομπ.»
«Ε Τζέικομπ.»
«Συλλυπητήρια Μπέλλα λυπάμαι πολύ. Πες και συλλυπητήρια στην βδε..εεεε Άλις.»
Μα που το είχε μάθει τόσο γρήγορα; ο αιώνιος Τσάρλι ποτέ πρόλαβε να τα διαδώσει όλα στο Μπίλι;;
« Τζέικομπ σε παρακαλώ μπορείς εεε να περάσεις από δω λίγο; Σε παρακαλώ.»
«Έρχομαι Μπέλλα.Πραγματικά λυπάμαι για τον Έντουαρντ. »
Είπε το όνομα με μια μικρή απέχθεια. Έκλεισα το τηλέφωνο. Η Άλις που καθόταν όρθια και κοίταζε έξω από το παράθυρο γύρισε και μίλησε.
«Μπέλλα σε πειράζει,να θα έρθει και το σκυλί, σε πειράζει να πάω για κυνήγι;»
«Όχι Άλις εντάξει.»
Η Άλις κατευθείαν πήδηξε από το παράθυρο .Το χρώμα στα μάτια της είχε σκουρύνει παρά πολύ. Εγώ σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Τα μάτια μου είχαν πρηστεί από το κλάμα και ήταν κατακόκκινα. Δυο μαύροι κύκλοι είχαν σχηματιστεί από κάτω. Ήμουν ακόμα πιο χλωμή από το συνηθισμένο και τα ρούχα μου ήταν πολύ τσαλακωμένα και βρόμικα. Θυμήθηκα ότι τα ρούχα της Άλις ήταν λες και είχαν βγει μόλις από το πλύσιμο. Ήταν τέλεια όπως πάντα …γδύθηκα και έκανα ένα ντους με παγωμένο νερό.
Ήθελα να συνέρθω αλλά τελικά άρχισα να τουρτουρίζω και άνοιξα και το ζεστό. Άρχισα να λούζω τα βρόμικα μαλλιά μου και μετά έκανα όλο μου το σώμα. Ξεβγάλθηκα παρά πολύ καλά. Βγήκα από την μπανιερά και χώθηκα στην αφράτη πετσέτα. Έβαλα ένα φαρδύ παλιό μαύρο παντελόνι φόρμας και ένα φούτερ της gap. Στέγνωσα με την πετσέτα τα μαλλιά μου και προσπάθησα να τα κάνω κάτι. Ήταν πολύ μπλεγμένα.
Αφού τα ξερίζωσα σχεδόν με την βούρτσα για να ισιώσουν τα μάζεψα σε μια ψιλή αλογοουρά. Τα μάτια μου είχαν ξεπρηστεί λίγο αλλά οι μαύροι κύκλοι παρέμεναν κάτω από τα μάτια μου. Πήγα ξανά στο κρεβάτι και κάθισα λίγο στην άκρη του κοιτώντας έξω. Δάκρυα έτρεξαν πάλι από τα μάτια μου. Πιο πολύ στεναχωρούμουν γιατί οι Κάλλεν τον έχασαν εξαιτίας μου. Εγώ έφταιγα.
Εκείνος δεν με αγαπούσε και επειδή εγώ έπεσα από εκείνον τον βράχο σκοτώθηκε από τις τύψεις. Τον αγαπώ όμως ακόμα. Και εκείνος όχι. Αυτό ήταν το πιο θλιβερό. Ότι πάντα θα ξέρω ότι δεν με αγαπούσε.Ποτέ. Χτύπησε η πόρτα του δωματίου. Ο Τζέικομπ μπήκε μέσα ημίγυμνος από την μέση και πάνω. Μα γιατί δεν μπήκε από το παράθυρο;
«Συγγνώμη Τζέικ που έφυγα έτσι και σε παράτησα» ήταν το πρώτο που είπα.
«Εγώ φταίω Μπέλλα μην απολόγισε.Υποσχέθηκα να μην σε πληγώσω ποτέ και το κάνα ξανά και ξανά.»
Έτρεξα στην αγκαλιά του. Αμέσως ζεστάθηκα ολόκληρη.Εκεί ανάμεσα στο υπερφυσικά γυμνασμένο σώμα του άρχισα πάλι να κλαίω.
«Μπέλλα λυπάμαι » είπε ξανά.Έκατσε στο κρεβάτι και τον ακολούθησα.
«Συγγνώμη Τζέικ»
«Σσς» είπε και έβαλε τον δείκτη του δακτύλου του πάνω στα χείλη μου .
Συγγνώμη και σε σένα Έντουαρντ ,μουρμούρισα χωρίς κάνεις να μπορούσε να με ακούσει Διπλώθηκα σε μια μικρή μπάλα στην αγκαλιά του Τζέικ και κάθισα εκεί να ζεσταίνομαι και να κλαίω για τον Έντουαρντ.
Τότε ο Τζέικομπ δεν ξέρω τι τον έπιασε -μάλλον θα ήθελε να ολοκληρώσει αυτό που ξεκινήσαμε μόλις πηρέ ο Έντουαρντ τηλέφωνο- άρχισε να με φιλάει. Εγώ δεν αντιστάθηκα τα ζεστά χείλη του συνέθλιψαν τα δικά μου. Τα δάκρυα στα μάτια μου έγιναν περισσότερα και ανακατεύτηκαν με τον φιλί.
Ήμουν σίγουρη ότι ο Τζέικ γεύτηκε την αλμυρή γεύση τους αλλά δεν σταμάτησε να με φιλάει. Δεν έβλεπα τον Τζέικομπ σίγουρα ποτέ όπως αγαπούσα τον Έντουαρντ αλλά ένιωθα παρηγοριά σε αυτόν. Ήταν ο ήλιος μου.Το φιλί του έγινε ακόμα πιο παθιασμένο.Με έσπρωξε στο κεφαλάρι του κρεβατιού. Το άρωμα του με συνεπήρε. Μύριζε χώμα και σίγουρα ωμό κρέας.Μύριζε υπέροχα.Άρχισε να ξεκουμπώνει το παντελόνι του. Εγώ σταμάτησα να τον φιλάω και τον κοίταξα στα σοκολατένια μάτια του. Ξεκούμπωσε εντελώς το παντελόνι του.Τα χείλη του άρχισαν να χαϊδεύουν τον λαιμό μου και με φίλησαν πάλι στα δικά μου.
Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο διακόπτοντας μας.Δεν του έδωσα σημασία αλλά άρχισα να τον φιλώ πιο παθιασμένα.Ήταν έτοιμος να κατεβάσει εντελώς το παντελόνι του αλλά το τηλέφωνο επέμενε. Έκανε να το πιάσει αλλά τον πρόλαβα και το σήκωσα εγώ.
«Παρακαλώ; Οικεία Σουάν εδώ.»
«Μπέλλα πως γίνετε να είσαι ζωντανή;»
«Ε;» η φωνή μου φάνηκε οικία «Ρόζαλι;»
«Μπέλλα γιατί εισαι ζωντανή εννοώ πως είσαι ζωντανή; » αναρωτήθηκα η Άλις δεν τους είπε τίποτα ότι πήγαμε στην Ιταλία ότι τελικά ήμουν ζωντανή.Απλά νόμιζαν πως η Άλις ήταν στην κηδεία μου;
«Ρόζαλι δεν σας μιλήσε η Άλις;»
«Εννοείτε πως το ξέρουμε ότι ο Έντουαρντ, αλλά μας είπε ότι πήγε στους Βολτόυρι γιατί πέθανες εσύ.»
«Ε Ροζάλι,τελικά ήρθε εδώ είδε πως είμαι ζωντανή και πήγαμε στην Βόλτερα να προλάβουμε τον Έντουαρντ.Αλλά δεν τον –ξεροκατάπια-σώσαμε»
Καινούρια δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάτια μου.
Η Ρόζαλι δεν απαντούσε. Μετά από ένα λεπτό χωρίς να μιλαεί απάντησε.
«Δηλαδή εννοείς ότι ο αδελφός μου είναι νεκρός από μια παρεξήγηση;» Η φωνή της ακουγόταν σαν να κλαίει .Αλήθεια οι βρικόλακες κλαίνε;
«Ρόζαλι μην το κάνεις δυσκολότερο από ότι ειν-»
Με διέκοψε.
«Νομίζεις ότι είναι δύσκολο για σένα; Για μένα είναι δυσκολότερο από όλους»
Κάποιος της τράβηξε το τηλέφωνο.
«Μπέλλα είσαι ζωντανή» διέκρινα μια ελπίδα στην φωνή της Έσμε που μιλούσε τώρα.
«Η Άλις δεν, μπορώ να μιλήσω μαζί της;»
«Έχει πάει για κυνήγι.»
Μπέλλα σε παρακαλώ μείνε εκεί που είσαι.Αύριο το πρωί θα έρθουμε και εμείς. Είναι δύσκολο για σένα όσο δύσκολο είναι και για μας.»
Έκλεισα το τηλέφωνο.
Ο Τζέικομπ έσφιγγε τα δόντια του φαινόταν εκνευρισμένος.
Εγώ ξάπλωσα στην αγκαλιά του και αφού του έδωσα άλλο ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο αποκοιμήθηκα.
Έβλεπα έναν εφιάλτη. Έτρεχα στα σοκάκια της Βόλτερας και προσπαθούσα να προλάβω τον Έντουαρντ.
Ο ουρανός ήταν σκοτεινός και έβρεχε. Όλη η Βολτέρα ήταν άδεια. Μπήκα μέσα στην θολωτή αίθουσα των Βολτούρι και ο Έντουαρντ ήταν ζωντανός. Εκείνη την ώρα ο Φέλιξ τον κρατάγε από τους ώμους και άλλοι δυο βρικόλακες του κράταγαν τα χεριά. Ο Άρο πλησίασε και του έπιασε το πρόσωπο. Άρχισε να τραβά το κεφάλι του και τον αποκεφάλισε.
Την ιδία στιγμή οι άλλοι δυο βρικόλακες του ξερίζωσαν τα χεριά. Το υπέροχο κεφάλι του Έντουαρντ ήταν κάτω στο μάρμαρο. Τα μάτια του είχαν αυτό το υπέροχο χρυσαφί χρώμα και με κοίταζαν νεκρά. Έκανα να πλησιάσω αλλά η Τζέιν με κοίταξε στα μάτια και με διαπέρασε μια σουβλιά πόνου. Δεν έβλεπα τίποτα και ζαλιζόμουν.Έπεσα κάτω και έκλαιγα για τον πόνο και όχι για τον Έντουαρντ. Η Τζέιν γέλασε. Δεν σταμάτησε να με πονάει.Σε παρακαλώ είπα με δυσκολία σταματά!
Ξύπνησα ουρλιάζοντας μέσα στην νύχτα.Ευτυχώς το μαξιλάρι μου έπνιξε την κραυγή μου. Κοιμόμουν στην αγκαλιά του Τζέικ. Εκείνος ήταν ξύπνιος με κοίταξε και με αγκάλιασε. Εγώ αμέσως αποκοιμήθηκα πάλι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου