Palazzo Dei Priori

                                                         Επίλογος
                                                     Συμβιβασμός

Bella’s POV

Ξύπνησα στην αγκαλιά του Έντουαρντ. Δεν ήταν όλα ένα όνειρο. Ήταν αλήθεια. Ο Έντουαρντ ήταν πίσω ξανά. Το φως που έμπαινε μέσα από το τζαμι έπεφτε πάνω στο δέρμα του και το έκανε να αστράφτει. Ήταν πανέμορφος. Τα δάχτυλα του χάιδευαν τα μαλλιά μου. Τον αγκάλιασα πιο σφιχτά και τον φίλησα απαλά στα χείλη. Το μεθυστικό άρωμα του κατέκλυσε κάθε αίσθηση μου.

«Σ' αγαπώ.» ψιθύρισα.

Χαμογέλασε και με φίλησε απαλά στα μαλλιά.

«Εγώ πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο Μπέλλα.»

«Όχι εγώ σ’ αγαπώ περισσότερο.»

Με άφησε από την αγκαλιά του και έκανε τον θυμωμένο.

«Τί;» ρώτησα εγώ και τον αγκάλιασα ξανά.

«Γιατί το είπες αυτό;»

«Ποιό;» δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα.

«Ότι με αγαπάς πιο πολύ. Αφού εγώ σε αγαπώ όσο τίποτε άλλο στην γη, στο σύμπαν-»

«Ω Έντουαρντ.» τον φίλησα απαλά στα χείλη και χαμογέλασα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο μπάνιο. Έκανα ένα γρήγορο ντους ντύθηκα και κατέβηκα για πρωινό. Ο Έντουαρντ καθόταν στο σαλόνι και μιλούσε με τον Έμετ.

Πήγα στην τραπεζαρία και είδα την Άλις να ρίχνει λευκή λιωμένη σοκολάτα πάνω σε ένα σωρό από τηγανητές. Είχε για άλλη μια φορά υπερβάλει. Είχε φτιάξει έναν ολόκληρο μπουφέ με φαγητά. Κάθισα στο τραπέζι και της χαμογέλασα δήθεν απορημένη.

«Μπέλλα, πρέπει να τρως. Θες να γίνεις κοκαλιάρα; Όλο αυτόν τον καιρό που έλειπε ο Έντουαρντ έχασες παρα πολλά κιλά.»

Ναι λες και μου έφτιαχνε λιγότερα όταν έλειπε ο Έντουαρντ. Άρχισα να μασουλάω μια φέτα ψωμί όταν ξαφνικά θυμήθηκα ότι σήμερα έπρεπε να επισκεφτώ τον Τζέικ. Ένας κόμπος δημιουργήθηκε στο στομάχι μου. Τελείωσα γρήγορα το πρωινό μου και σηκώθηκα από το τραπέζι. Η Άλις σχεδόν πήδηξε καταπάνω μου και έσπρωξε προς το μέρος μου μια κούπα τσάι.

«Μπέλλα, πρέπει να πιεις και το τσάι σου.» Σήμερα είναι μεγάλη μέρα. Θες να καταρρεύσεις;

Μεγάλη μέρα; Α ναι σήμερα εκτός από το ήδη δύσκολο γεγονός να επισκεφτώ τον Τζέικομπ είναι και η έκπληξη. Ελπίζω μόνο να μην είναι κανένα γελοίο πάρτι επειδή ο Έντουαρντ επέστρεψε. Κατέβασα το τσάι μονορούφι αν και ήταν καυτό. Ο λαιμός μου έκαιγε από το πολύ καυτό τσάι. Σηκώθηκα και πήγα προς το σαλόνι. Ο Έμετ μιλούσε ακόμα με τον Έντουαρντ και στην παρέα είχε προστεθεί και η Ρόζαλι που μιλούσε με την Άλις.

«Έντουαρντ φεύγω έτσι ώστε να γυρίσω νωρίς για την, έκπληξη. Θα περάσω και από τον Τσάρλι.»

«Α ναι όσο για αυτό τον είδα πριν έρθω στο βουνό και σκαρφίστηκα μια ιστορία για το πως είμαι ζωντανός. Ότι σου πει να πεις ναι.»

«Εντάξει. Νομίζω.»

Κατευθύνθηκα προς την πόρτα αλλά η Άλις ήρθε και μου έκοψε τον δρόμο.

«Έτσι θα πας; Έχεις να δεις τον Τσάρλι κοντά στην μια εβδομάδα και ο Έντουαρντ επέστρεψε και εσύ θα φύγεις έτσι;»

Πως έτσι; αναρωτήθηκα από μέσα μου. Κοίταξα την φθαρμένη γκρι φόρμα μου.

«Τι εννοείς;»

«Ω Μπέλλα έλα πάνω.» Με πήρε από το χέρι και με πήγε στο δωμάτιο της. Πάνω στην τουαλέτα που υπήρχε κάτω από έναν μεγάλο καθρέφτη είχε τοποθετήσει μια ολόκληρη συλλογή από καλλυντικά. Με έβαλε να καθίσω και άρχισε να με περιποιείται.

«Μπέλλα πρέπει αύριο να μαζέψεις και τα πράγματα σου. Δεν θα γυρίσεις στον Τσάρλι;»

Το είχα ξεχάσει αυτό.

«Και με την μεταμόρφωση τι θα γίνει;»

«Θα περάσεις λίγο καιρό στον Τσάρλι. Αν θέλεις μπορείς να επισκεφτείς και την Ρενέ και μετά θα δεις.»

«Ο Έντουαρντ λέει πως είναι μέρος της έκπληξης.»

«Ω ναι. Είναι σίγουρα.»

Άρχισε να αλείφει μια κρέμα στο πρόσωπο μου και μου έπιασε τα μαλλιά πάνω με ένα μεγάλο κοκαλάκι.

«Σήμερα θα φύγουν και ο Ελέαζαρ με την οικογένεια του. Θα γυρίσουν πίσω.»

Στεναχωριόμουν λίγο που θα φύγουν. Τους ένιωθα πλέον οικογένεια μου σχεδόν. Η Άλις τελείωσε με το πρόσωπο μου και έλυσε ξανά τα μαλλιά μου. Μου φόρεσε ένα μαύρο τζιν και ένα υπέροχο πουκάμισο. Ήμουν σαν να πήγαινα σε ένα κοκτέιλ-παρτυ. Σηκωθήκαμε και κατεβήκαμε ξανά στο σαλόνι. Όλοι οι Κάλλεν είχαν συγκεντρωθεί εκεί και η οικογένεια του Ελέαζαρ φορούσαν παλτά και κρατούσαν βαλίτσες.

«Μόλις που τους προλάβατε πριν φύγουν.» είπε η Έσμε .

Κατέβηκα και το τελευταίο σκαλοπάτι της σκάλας και κατευθύνθηκα προς τον Ελέαζαρ.

«Σας ευχαριστώ πολύ. Ποτέ δεν θα μπορέσω να ξεπληρώσω αυτό που κάνατε για μένα. Με στηρίξατε και με βοηθήσατε να είμαι και πάλι ασφαλής.»

Η Τάνια ήρθε και με αγκάλιασε.

«Δεν μας χρειάζεσαι όμως πλέον.» μου ψιθύρισε στο αυτί τόσο σιγανά που ίσως ακόμα και για τους υπόλοιπους βρικόλακες να ήταν δύσκολο να ακούσουν. «Τώρα έχεις τον Έντουαρντ.»

«Τάνια σε ευχαριστώ για ότι έκανες για μένα.» Της ψιθύρισα και εγώ αν και ούτε πλησίασα τον δικό της τόνο. Ο Ελέαζαρ με πλησίασε και με αγκάλιασε και αυτός.

«Τώρα θα τα πούμε ξανά-» Ο Έντουαρντ τον διέκοψε ένα βλέμμα.

«Είναι και αυτό μέρος της έκπληξης;» ρώτησα κοιτώντας τον Έντουαρντ. Ώστε όλοι γνωρίζετε τι είναι εκτός από εμένα.

Χαμογέλασα και χαιρέτησα την Κέιτ την Κάρμεν και τελευταία άφησα την Αϊρίνα. Καθώς πήγαινα προς τα εκείνη προσπάθησα να καταλάβω τι μπορεί να ήταν η έκπληξη. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Με χαιρέτησε με μια χειραψία αλλά εγώ αμέσως έπεσα στην αγκαλιά της. Ήταν αυτή που μου είχε σταθεί περισσότερο. Ήξερε πόσο δύσκολο είναι για μένα αφού είχε χάσει τον Λόρεντ, και είχε έρθει παρότι είχαμε συμμαχήσει με τους λύκους, όσο δύσκολο και αν ήταν αυτό. Ήταν σαν εγώ να πήγαινα να σταθώ στην Αϊρίνα επειδή έχασε τον Λόρεντ ενώ εγώ είχα χάσει τον Έντουαρντ από τους Βολτούρι παρότι είχαν συμμαχήσει με αυτούς.»

«Σε ευχαριστώ Αϊρίνα που το έκανες αυτό. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι για σένα.»

«Δεν πειράζει Μπέλλα. Το καταλαβαίνω.»

Την άφησα και απομακρύνθηκα από αυτήν.

«Σας ευχαριστώ όλους και πάλι.» Ο Καρλάιλ χαιρέτησε τον Ελέαζαρ και άνοιξε την πόρτα. Βγήκαν έξω και μπήκαν μέσα στα αυτοκίνητα τους. Μας χαιρέτησαν με ένα νεύμα του χεριού τους και έφυγαν.

«Ώρα να πηγαίνω και εγώ αν θέλετε να είμαι πίσω νωρίς για την έκπληξη. Ακόμα δεν μπορούσα να φανταστώ τι μπορεί να ήταν. Ο Έντουαρντ με πήρε αγκαλιά και με στριφογύρισε γύρω γύρω. Η Έσμε έπιασε τα χέρια του Καρλαιλ και χαμογέλασαν. Τον φίλησα απαλά. Ο Έμετ πήγε κάτι να πει αλλά τον διέκοψα.

-Έμετ αν θέλεις να κάνεις οποιοδήποτε σεξουαλικής φύσεως σχόλιο κάντο τώρα. Δεν με νοιάζει.»

«Όχι καλύτερα.» είπε και έκανε ένα βήμα πίσω. Ο Έντουαρντ με άφησε κάτω και χαμογέλασε στον Έμετ. Ο Έμετ τον έπιασε από το λαιμό και του πίεσε τα μαλλιά. Ο Έντουαρντ γέλασε και τον χτύπησε με μια μπουνιά στο στομάχι. Μετά ήρθε σε εμένα και πήγαμε ως το φορτηγάκι μου. Μπήκα μέσα και έβαλα μπροστά.

«Δεν θα αργήσω πάρα πολύ.» του είπα και γέλασα.

«Εντάξει απλά να έχεις έρθει ως την άλλη εβδομάδα. Γέλασε και πέρασε το κεφάλι του από το ανοιχτό παράθυρο. Με φίλησε. Ένα φιλί γεμάτο πάθος. Τον φίλησα αχόρταγα. Τα χείλη μου συνέθλιψαν τα δικά του. Σταμάτησα και του χαμογέλασα ξανά. Μετά έβαλα μπροστά και απομακρύνθηκα από το δρομάκι μέχρι που βγήκα στον κεντρικό δρόμο. Ήξερα ακριβώς με ποιον ήθελα να είμαι. Είχα κάνει την απόφαση μου πλέον. Ήταν σίγουρο. Οδήγησα ως το σπίτι μου και πάρκαρα απέξω. Το άφησα να δουλεύει στο ρελαντί. Δεν θα καθόμουν πολύ. Πήγα προς την πόρτα και την χτύπησα. Αμέσως σχεδόν λες και ο Τσάρλι περίμενε από πίσω η πόρτα άνοιξε. Ο Τσάρλι με αγκάλιασε και με σήκωσε. Με φίλησε στο μάγουλο.

«Η Μπέλλα επέστρεψε!» είπε και χαμογέλασε.

«Ναι, είμαι πίσω τώρα που και ο Έντουαρντ είναι εδώ.»

«Μπέλλα τον αγαπάς πραγματικά ε;»

«Εννοείτε.»

«Τουλάχιστον παίρνετε προφυλάξεις;»

«Μπαμπά!»

«Εντάξει εντάξει. Ποιος να το πίστευε ότι κάποιος θα έκλεβε το αυτοκίνητο του και θα τον περνάγατε για αυτόν.»

«Ω μα ναι είναι απίστευτο.»

Μα τι παραμύθι του είχε ξεφουρνίσει;

«Και μετά τον έκλεισαν φυλακή επειδή δεν είχε τα χαρτιά του.» Γέλασε.

«Πραγματικά ναι δεν το πίστευα.»

Φυλακή. Μα καλά τι τον έβαζε να βλέπει ο Άρο; Σαπουνόπερες;

«Α ξέχασα να σου πω. Αύριο γυρίζω εδώ.»

«Ω επιτέλους. Ξέρεις πόσο μου έχεις λείψει.»

«Και είμαι σίγουρη, σου έχει λείψει και η μαγειρική μου.»

«Σίγουρα.»

«Καλά μπαμπά πρέπει να φύγω θα πάω να δω τον Τζέικ.»

«Έπρεπε να είχες πάει ήδη. Ο Μπίλι κοντεύει να τρελαθεί. Τον χτύπησε αυτοκίνητο και του έσπασαν όλα τα πλευρά.»

«Πραγματικά θα πονάει πάρα πολύ.» είπα και τον αγκάλιασα. Τον χαιρέτησα και ξαναμπήκα στο φορτηγάκι μου γελώντας. Έπρεπε να θυμηθώ να ρωτήσω τον Έντουαρντ για την ιστορία που είπε στον Τσάρλι. Άρχισα να οδηγώ προς τον καταυλισμό και γρήγορα η χαρά μετατράπηκε σε χιλιάδες πεταλούδες που πετούσαν μέσα στο στομάχι μου. Πριν το καταλάβω, ήμουν έξω από το σπίτι του Τζέικ. Κατέβηκα από το αμάξι και έκλεισα την μηχανή. Κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Την χτύπησα και μετά από λίγο ήρθε ο Μπίλι με το καροτσάκι και μου άνοιξε την πόρτα. Μπήκα μέσα.

«Ήρθα να δω τον Τζέικομπ. Είναι καλά;»

«Πονάει πολύ αλλά ο δόκτωρ Καρλάιλ έκανε ότι μπορούσε. Από εδώ.» Είπε και με πήγε προς το δωμάτιο του Τζέικομπ. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα. Ο Μπίλι την έκλεισε και έφυγε. Κοίταξα τον Τζέικομπ. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Ολόκληρο το χέρι του και τα πλευρά του ήταν καλυμμένα με γάζες. Καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια και μια έκφραση γαλήνης υπήρχε στο πρόσωπο του και ήταν δύσκολο να το κοιτάω γιατί ήξερα ότι καταβάθος τον αγαπούσα. Αλλά είχα κάνει την επιλογή μου. Με τον Έντουαρντ ήταν τελείως διαφορετικά.

«Γεια σου Τζέικ.» Δεν απάντησε κοίταξε για ένα λεπτό το πρόσωπο μου.

«Πως νιώθεις;» μουρμούρισα.

Τι χαζή ερώτηση.

«Λίγο μουδιασμένος. Ο Καρλάιλ δεν είναι σίγουρος πόσο αναισθητικό χρειάζομαι για αυτό δοκιμάζει και βλέπει. Άλλα μάλλον το παράκανε.»

«Τζέικ, ξέρεις.»

«Μπέλλα δεν καταλαβαίνεις. Σε άφησε. Σε παράτησε. Σε άφησε να πιστεύεις ότι είναι νεκρός.» Ο τόνος του ήταν θυμωμένος και δυνατός.

«Εσύ δεν καταλαβαίνεις Τζέικομπ. Το έκανε γιατί με αγαπάει.» Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάτια μου και δεν καταλάβαινα τον λόγο. Λύγισα χωρίς να ξέρω γιατί. Ο Τζέικομπ με κοίταξε και με αγκάλιασε. Έκατσα στο πάτωμα και χάιδεψε τα μαλλιά μου.

«Συγγνώμη Μπέλλα δεν ήθελα να σε κάνω να κλάψεις. Δεν τα εννοούσα αυτά που είπα. Απλά ξέρω ότι και εσύ με αγαπάς. Σίγουρα όχι όπως αγαπάς τον Έντουαρντ αλλα-» Άφησε μετέωρη την φράση. «Όλα θα φτιάξουν θα δεις.»

«Μα πως Τζέικ;»

«Θα δεις θα σου ζητήσω απλά να είμαστε φίλοι τίποτα παραπάνω από αυτό.»

«Μα πως γίνετε Τζέικ να είμαστε φίλοι αν με αγαπάς και-» Δεν ήξερα πλέον πως τελειώνει αυτή η φράση. Δεν ήμουν σίγουρη.

«Ίσως θα πρέπει να είναι μια μεγάλης απόσταση φιλία.» συνέχισα.

«Μπέλλα μπορώ να σου πω ακόμα το χειρότερο κομμάτι; Θα είμαι καλός.»

«Θα βοηθήσει αυτό;» ψιθύρισα.

«Μπέλλα αν ο κόσμος ήταν όπως θα έπρεπε να είναι δεν θα υπήρχαν τέρατα. Καθόλου μαγεία. Η ζωή θα τα έφερνε αλλιώς και ίσως τότε. θα ήταν εύκολη ζωή. Σαν μια αναπνοή. Γύρισε το κεφάλι μου απαλά με τα δάχτυλα του έτσι ώστε να τον κοιτάζω στα ματια.

«Είναι σαν ναρκωτικό για σένα Μπέλλα. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν τώρα. Εγώ δεν θα ήμουν ποτέ το ναρκωτικό σου Μπέλλα. Ίσως ο ήλιος σου αλλά όχι αυτό που είναι αυτός για σένα.»

«Καταλαβαίνω νομίζω. Θα βρεις αυτή που πραγματικά σου ταιριάζει Τζέικ και τότε όλα θα ξεκαθαρίσουν.»

Πλησίασε στο αυτί μου και ψιθύρισε.

«Σ’ αγαπώ Μπέλλα το ξέρεις αυτό. Θα είμαι πάντα στο περιθώριο και θα περιμένω. Μέχρι η καρδιά σου να σταματήσει να χτύπα.» Σηκώθηκα και γύρισα να φύγω.

«Λυπάμαι Τζέικ.» Ήταν το τελευταίο που είπα. Μετά έκλεισα την πόρτα και έφυγα. Σε όλη την διαδρομή για το σπίτι προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τίποτα σχετικά με όσα είπα με τον Τζέικομπ. Σκεφτόμουν μόνο για την έκπληξη. Αλλά η σκέψη ότι τώρα πλέον όλα είχαν ξεκαθαρίσει δεν μπορούσε να φύγει. Ή τουλάχιστον νομίζω ότι όλα έχουν ξεκαθαρίσει.

Έφτασα έξω από το σπίτι και πάρκαρα. Χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε ο Έντουαρντ. Όλα τα φώτα του σπιτιού ήταν ανοιχτά. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Είχα κάτσει πολύ παραπάνω στον Τζέικ από όσο νόμιζα. Έφυγα από εδώ σχεδόν μεσημέρι και τώρα είναι σχεδόν βράδυ. Όλο το σπίτι ήταν άδειο.

«Άργησα;»

«Ο χρόνος όταν φεύγεις πάντα μεγαλώνει.» Μου χαμογέλασε και με φίλησε στα χείλη.

«Που είναι όλοι;»

«Έχουν πάει για κυνήγι. Έχουμε όλοι την νύχτα μπροστά μας.» Με έπιασε από το χέρι και ανεβήκαμε στο δωμάτιο του. Το είχε όλο στολίσει με κεριά και το κρεβάτι είχε πάνω ροζ ροδοπέταλα. Κάθισα στο κρεβάτι και κάθισε δίπλα μου.

«Λοιπόν Μπέλλα. Πρέπει μέχρι το τέλος του καλοκαιριού να έχεις μεταμορφωθεί.»

«Ναι θα με μεταμορφώσει ο Καρλάιλ.»

«Μπέλλα-» μου έπιασε τα χέρια. «Έχω έναν όρο αν θέλεις να σε μεταμορφώσω εγώ.»

Δεν μίλησα. Κράτησα ακόμα και την αναπνοή μου. Δεν ακουγόταν τίποτα εκτός από την φλόγα που έκαιγε το φυτίλι των κεριών. Άνοιξε το συρτάρι του παλιού σκαλιστού ξύλινου κομοδίνου και έβγαλε ένα κουτί. Το άνοιξε και αποκάλυψε κάτι που δεν περίμενα να δω. Ένιωσα ολόκληρη την γη να σταματάει μπροστά στο υπέροχο δαχτυλίδι που υπήρχε στο κουτί. Ήταν φτιαγμένο από λευκόχρυσο σκαλισμένο όλο λες και το είχε φτιάξει η πνοή του ουρανού. Δεν είχε κανένα απολύτως και ψεγάδι. Στο κέντρο είχε χιλιάδες μικροσκοπικά διαμάντια.

«Ότι θα είναι για πάντα.»

«Αυτό θέλω και εγώ.» είπα με κομμένη την ανάσα.

Γονάτισε μπροστά μου και μου έτεινε το δαχτυλίδι.

«Θα μου κάνεις την τιμή να με παντρευτείς;»

Αυτή ήταν η έκπληξη. Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά. Είχα ότι ήθελα και ακόμα παραπάνω. Η ευτυχία ήταν υπερβολική για να την σηκώσω.

«Ναι Έντουαρντ, είναι παραπάνω ακόμα και από όσα ήθελα ποτέ.» Τον αγκάλιασα σφιχτά και τον φίλησα με πάθος. Τα χείλη μου ενώθηκαν με τα δικά του σαν ήταν κατασκευασμένα ειδικά για αυτόν τον λόγο. Και τότε μια πολύ παιχνιδιάρικη ιδέα μου ήρθε στο μυαλό.

«Έχω όμως και εγώ έναν όρο.»

«Ότι θέλεις.»

Άρχισα να ξεκουμπώνω το πουκάμισο του και να τον φιλάω αχόρταγα. Με τα χείλη μου κάλυψα κάθε σπιθαμή του λαιμού του. Τα χέρια μου είχαν ξεκουμπώσει όλο το πουκάμισο του. Και τότε σταμάτησε.

«Όχι απόψε Μπέλλα. Το δέχομαι αλλά μετά τον γάμο.» Χαμογέλασα και τον φίλησα ξανά στα χείλη. «Τώρα μένει μόνο ένα πράγμα να κάνουμε.» Χαμογέλασε πονηρά. «Να το πούμε στον Τσάρλι.» Χαμογέλασα και εγώ.

Ότι ήθελα το είχα. Η ευτυχία ήταν το μόνο που χαρακτήριζε κάθε λεπτό που θα περνούσα από εδώ και μπρος. Και θα την είχα για πάντα. Θα τον είχα για πάντα. Πήρα το δαχτυλίδι και το φόρεσα στο χέρι μου. Θα παντρευόμασταν και μετά θα με μεταμόρφωνε. Θα ήταν για πάντα δικός μου.

                                                    The End