Palazzo Dei Priori

                                                   

                                                   8ο κεφάλαιο
                                        Εκπαίδευση Στο Σεληνόφως


Bella’s POV

Όλοι κοίταξαν έμενα τώρα.

Εγώ χαμήλωσα αμήχανα το βλέμμα μου κοιτώντας τα παπούτσια μου.

«Και με την Μπέλλα τι θα κάνουμε κατά τη διάρκεια της μάχης; Δεν μπορούμε απλά να την αφήσουμε ελπίζοντας ότι κανείς δεν θα την πειράξει.» είπε ο Καρλάιλ κοιτώντας μια έμενα και μια την Άλις.

«Έχω σκεφτεί μια ιδέα.» στράφηκαν όλοι προς την Άλις τώρα «Την σκέφτηκα όταν η Μπέλλα είπε στον Τσάρλι για να δικαιολογήσει την απουσία της ότι θα πάμε για camping. Μπορεί η Μπέλλα την ώρα της μάχης να κατασκηνώσει στα βουνά που υπάρχουν γύρω από το χωράφι.»

«Άλις μονή της; Δεν νομίζεις ότι είναι κάπως επικίνδυνο η Βικτώρια θα την μυρίσει.»

«Ναι το σκέφτηκα και αυτό απλά δεν θα σας αρέσει σαν ιδέα. Μπορεί να πάει μαζί της ο Τζέικομπ το διήμερο που θα γίνετε η μάχη.»

Γύρισα ξαφνιασμένη προς το μέρος της. Μου άρεσε σαν ιδέα. Ο Τζέικομπ είναι ο καλύτερος μου φίλος ίσως και κάτι παραπάνω. Αλλά πως μπορεί η Άλις και προτείνει κάτι τέτοιο. Αφού δεν θα μπορεί να με δει με τον Τζέικομπ στα βουνά δεν θα ανησυχεί ;

«Μα Άλις δεν θα βλέπεις το μέλλον έτσι δεν θα ξέρεις αν είμαι καλά.»

«Μπέλλα είμαι σίγουρη ότι θα είσαι καλά απλά να με τον Τζέικομπ μαζί σου θα ξέρεις και εσύ ότι είμαστε καλά γιατί έχει τηλεπάθεια με τους υπόλοιπους λύκους και θα του λένε τι γίνετε.»

Πράγματι δεν το είχα σκεφτεί έτσι μου άρεσε σαν ιδέα αλλά ήθελα να βοηθήσω στην μάχη όχι να κάτσω με τον Τζέικ στα βουνά. Ακόμα είμαι σίγουρη πως ούτε στον Τζέικ θα του αρέσει να κάτσει χωρίς να κάνει τίποτα να μην πολεμήσει.

«Είναι η μόνη λύση» επέμεινε η Άλις.

«Ωραία λοιπόν αυτό θα γίνει. Είναι καλή ιδέα Άλις .» είπε ο Τζάσπερ και αγκάλιασε την Άλις τρυφερά στους ώμους.

«Λοιπόν Μπέλλα τώρα προέχει η αποφοίτηση. Το πρόσωπο της Άλις έλαμπε δεν μου άρεσε αυτό. Πάμε πάνω !

Με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε στο δωμάτιο της. Αντίκρισα μια τουαλέτα από πάνω είχε καθρέφτη και πάνω της βρίσκονταν χιλιάδες καλλυντικά.»

«Κάτσε.»

Μου πρότεινε μια καρέκλα με μαξιλαράκι. Μου έβαλε προσεχτικά μια πετσέτα γύρω από τους ώμους. Πήρε ένα ψαλίδι και άρχισε να μου κουρεύει την ψαλίδα. Παράλληλα άπλωσε στο πρόσωπο μου μια πράσινη κρέμα που στέγνωσε και έκανε μια κρούστα. Αφού με ξέβγαλε άρχισε να με βάφει.

Η αλήθεια είναι πως με έκανε όμορφη. Αλλά δεν χρειαζόταν ο Έντουαρντ δεν πατούσε πια στην γη άρα για ποιον να είμαι όμορφη; Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάτια μου χαλώντας το μακιγιάζ .

«Μπέλλα χαλάς το μακιγιάζ το ήξερα πως έπρεπε να πάρω αδιάβροχα καλλυντικά, ευτυχώς είμαι προνοητική.»

«Και βεβαία είσαι προνοητική Άλις μπορείς να δεις το μέλλον. Σκούπισα τα δάκρυα μου και χαμογέλασα λίγο. Δεν έπρεπε να κλαίω τώρα που η Βικτώρια καθώς και οι Βολτούρι μας κυνηγούσαν έπρεπε να είμαι δυνατή. Η Άλις με ξανά έβαψε με πήρε από το χέρι και πήγαμε στο δωμάτιο του Έντουαρντ. Πάνω στο κρεβάτι ήταν η κατακίτρινη στολή της αποφοίτησης και μια μπλε υπέροχη μπλούζα, σίγουρα πανάκριβη.

«Δεν ήθελα να φαίνεσαι σαν καναρίνι για αυτό πήρα μπλε μπλούζα. Μην ντυθείς ακόμα γιατί έχω φτιάξει φαγητό μην τα λερώσεις κρίμα είναι.»

Κατέβηκα κάτω και έφαγα το ένα τέταρτο των φαγητών που είχε φτιάξει η Άλις. Είχε φτιάξει τέσσερα κυρίως πιάτα για να διαλέξω και όλα σε τεράστιες ποσότητες. Αφού έφαγα ντύθηκα και ξανακατέβηκα στο σαλόνι να περιμένω τον Τσάρλι να έρθει να με πάρει. Θα με ειδοποιούσε η Άλις μόλις ήταν κοντά στο σπίτι και θα έβγαινα έξω να με πάρει. Δίπλα μου ήρθε και έκατσε η Ρόζαλι.

«Μπέλλα καλή επιτυχία. Είναι η πρώτη φορά που αποφοιτείς.»

Χαμογέλασε. Πρώτη φορά την έβλεπα να χαμογελάει από όταν ο Έντουαρντ έφυγε.

«Έχουμε μεγάλη νύχτα απόψε Ρόουζ. Αλήθεια ο Έντουαρντ ήταν καλός στην μάχη;»

«Σίγουρα όχι όπως ο Τζάσπερ ή η Άλις αλλά ναι ήταν πολύ καλός.»

Χαμογέλασα στην προσπάθεια μου να μην δακρύσω.

«Η Άλις είναι καλύτερη από τον Έντουαρντ και τον Έμετ;» ρώτησα με αληθινή περιέργεια.

«Ναι θα δεις είναι ανίκητη. Πολεμάει ίσως καλύτερα και από τον Τζάσπερ μερικές φορές γιατί κάνεις δεν καταφέρνει να την πιάσει. Θα δεις.»

Εκείνη την στιγμή μπήκε στο σαλόνι ο Έμμετ η Ρόζαλι σηκώθηκε και τον φίλησε απαλά στα χείλια… πρώτη φορά έβλεπα την Ρόζαλι και τον Έμμετ να φιλιούνται…

Απέξω άκουσα κορναρίσματα. Ήταν ο Τσάρλι. Η Άλις δεν με είχε προειδοποίησε ότι ήρθε. Προφανώς ήταν απασχολημένη με την εμφάνιση της. Βγήκα από το σπίτι.

«Τα λέμε Ρόζαλι.» είπα και κούνησα το χέρι αποχαιρετώντας την. Ανυπομονούσα για την εκπαίδευση απόψε. Θα ήταν ωραίο να δω τους Κάλλεν να πολεμάνε.

«Τσάρλι.» είπα ανοίγοντας την πόρτα του περιπολικού.

«Είσαι όμορφη Μπέλλα.» είπε χαμογελώντας.

«Ευχαριστώ.»

Γέλασε. Ήταν ωραίο να ακούω το γέλιο του και για πρώτη φορά από όταν είχε πεθάνει ο Έντουαρντ, ένα μήνα μετά σχεδόν. Γέλασα και εγώ αληθινά. Γέλασα με την ψυχή μου. Είχα αρχίσει να το ξεπερνάω. Μπορεί και όχι, γιατί αμέσως το κενό στην κάρδια μου επανήλθε.

***

Οδηγήσαμε μέχρι το σχολειό και όταν πια αντίκρισα το παρκινγκ κατάλαβα ότι σε λίγο θα ξαναέβλεπα τον Μάικ. Δεν ήθελα καθόλου αυτή την συνάντηση. Στην άλλη γωνία είδα και το αυτοκίνητο του Καρλάιλ να παρκάρει. Από μέσα βγήκε ο Καρλάιλ, η Έσμε , η Άλις, και ο Τζάσπερ.

Ακολούθησε και το αυτοκίνητο της Ρόζαλι από μέσα βγήκαν και η Ρόζαλι, με τον Έμμετ, και την Τάνια. Είχαν γίνει καλές φίλες με την Ρόζαλι ή μπορεί να ήταν από πάντα. Κανονικά από το αυτοκίνητο του Καρλάιλ έπρεπε να βγει και κάποιος άλλος, ο Έντουαρντ. Αλλά σήμερα ο Έντουαρντ δεν θα αποφοιτούσε.

Σταμάτησα να τα σκέφτομαι αυτά, έπιασα αγκαζέ τον Τσάρλι και πήγαμε προς το αυτοκίνητο του Καρλάιλ. Η Άλις με είδε. Ήταν πανέμορφη ακόμα και με αυτή την απαίσια κίτρινη στολή αποφοίτησης.

«Μπέλλα είσαι πολύ όμορφη.» είπε ευγενικά η Έσμε. Ο Τσάρλι τους χαιρέτησε και πήγε μαζί τους στο γυμναστήριο που θα γινόταν η αποφοίτηση για να βρούνε θέσεις. Το ίδιο έκαναν και η Ρόζαλι ο Έμμετ και η Τάνια. Εγώ άρχισα να περπατάω αργά με την Άλις και τον Τζάσπερ. Ο Τζάσπερ είχε πιάσει την Άλις από το χέρι.

«Η οικογένεια του Ελέαζαρ δεν θα έρθει;»

«Όχι έχουν πάει για κυνήγι για να έχουν δύναμη για την εκπαίδευση.»

«Aχα.» ήταν το μόνο που είπα.

«Και εγώ είχα πάει πριν για ένα πολύ σύντομο κυνήγι για αυτό δεν σε ενημέρωσα όταν ήρθε ο Τσάρλι. Συγγνώμη.»

«Δεν πειράζει Άλις και να έμπαινε μέσα είμαι σίγουρη ότι η οικογένεια του Ελέαζαρ θα τον καλοδέχονταν όπως και εσείς.»

Με την άκρη του ματιού μου είδα ένα κόκκινο και κατασκουριασμένο Alpha-Romeo να σέρνεται προς το μέρος μας. Ο Mάικ σκέφτηκα. Με την Άλις και τον Τζάσπερ είχαμε σχεδόν φτάσει στην είσοδο του γυμναστηρίου. Άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα και μπήκαμε μέσα.

Είχε στηθεί μια σκηνή και μπλε καρέκλες. Ο χώρος ήταν στολισμένος και γεμάτος κόσμο. Πάνω στην σκηνή είδα την Τζέσικα με κάτι χαρτιά. Θα έβγαζε λόγο. Καθίσαμε στη σειρά μαζί με τους υπόλοιπους αποφοίτους και περιμέναμε. Εκείνη την ώρα μπήκε και στο γυμναστήριο ο Μάικ. Χώθηκα όσο πιο πολύ μπορούσα μες στον κόσμο για να μην με δει.

Μετά από ένα σύντομο λόγο από τον διευθυντή, η Τζέσικα άρχισε να μιλάει. Ο Μάικ είχε πάει κάτω από την σκηνή και έβγαζε φωτογραφίες. Με την Τζέσικα έπρεπε να είναι, με αυτή ταιριάζουν. Η Τζέσικα χαμογελούσε τόσο πολύ που μπέρδεψε τα λόγια της άπειρες φορές. Εγώ ανυπομονούσα τόσο για την εκπαίδευση που ο χρόνος κύλησε πολύ γρήγορα.

Πριν το καταλάβω άρχισαν να φωνάζουν τα ονόματα μας.Την ώρα που ανέβηκε στην σκηνή ο Μάικ τον είδα να με ψάχνει με το βλέμμα του αλλά εγώ είχα χωθεί τόσο πολύ μες στον κόσμο που δεν με είδε. Ευτυχώς. Στο μικρόφωνο τώρα φώναξαν το όνομα μου. Ανέβηκα άγαρμπα στην σκηνή και πήρα το απολυτήριο, ένα ρολό χαρτί τυλιγμένο με χρυσή κορδέλα.

Προσπάθησα να κάνω τον εαυτό μου όσο πιο μικροσκοπικό και αόρατο μπορούσα για να μην με προσέξει ο Μάικ αλλά δεν τα κατάφερα γιατί πάτησα την μακριά τήβεννο και έπεσα κάτω. Κάποιοι από το κοινό σηκώθηκαν να δουν αν είμαι καλά. Για να μην το κάνω χειρότερο σηκώθηκα αμέσως και προσποιήθηκα ότι δεν πονούσα καθόλου.

Είχα στην πραγματικότητα χτυπήσει όμως το γόνατο μου. Σίγουρα θα έκανε μελάνια. Κατέβηκα γρήγορα από την σκηνή και χώθηκα όσο πιο μακριά μπορούσα από τον Μάικ μες στον κόσμο. Το μικρόφωνο φώναξε τώρα το όνομα της Άλις. Ανέβηκε στην σκηνή με χορευτικές κινήσεις. Ήταν σχεδόν σαν τα πόδια της να μην άγγιζαν το έδαφος. Ήταν η μόνη μαζί με τον Τζάσπερ που είχαν τόση χάρη. Και ήταν τόσο όμορφοι. Πως και δεν παρατήρησε τίποτα ο κόσμος στο κοινό; Μετά την Άλις κανονικά ακολουθούσε ο Έντουαρντ το όνομα του όμως δεν ακούστηκε ποτέ.

Ο Μάικ τώρα χωνόταν στον κόσμο προσπαθώντας να με πλησιάσει. Εγώ βγήκα έξω από το γυμναστήριο και πήγα στο αυτοκίνητο του Καρλάιλ. Ο Μάικ εμφανίστηκε τρέχοντας από μια γωνία.

«Μπέλλα!»

Φώναξε τόσο δυνατά το όνομα μου που όσοι ήταν στο παρκινγκ γύρισαν και τον κοίταξαν εγώ όμως έκανα πως δεν άκουγα. Ήρθε διπλά μου τρέχοντας.

«Μπέλλα, συγγνώμη.» Γύρισα και τον κοίταξα.

«Γιατί ζητάς συγγνώμη Μάικ; Δεν μου έκανες τίποτα δεν φταις εσύ.»

«Συγγνώμη Μπέλλα, εγώ φταίω από την πρώτη μέρα που σε είδα στο Φόρκς σε ερωτεύτηκα. Είναι μεγάλη κουβέντα το ξέρω, αλλά όταν κοιτούσες τον Έντουαρντ καταλάβαινα πως ποτέ δεν θα με αγαπούσες. Όταν, ξεροκατάπιε, ο Έντουαρντ έφυγε, νόμιζα ότι θα μπορέσουμε να είμαστε μαζί είδα όμως πως κοιτάς τον Τζέικομπ. Κατάλαβα πως αυτοί είναι για σένα Μπέλλα ο Τζέικομπ και ο Έντουαρντ για αυτό έφυγα και σε άφησα. Θα μείνω με την Τζέσικα την αγαπώ. Δεν έπρεπε να μπλέξω εσένα.»

Τον κοίταξα στα μάτια. Πως κοιτώ τον Τζέικομπ και πως κοιτούσα τον Έντουαρντ; Τι εννοεί ότι κοιτώ τον Τζέικ όπως κοιτούσα τον Έντουαρντ; Τουλάχιστον ο Μάικ τώρα ξεκαθάρισε τα πράγματα. Με τον Τζέικομπ τι θα γίνει; Τον αγαπώ; Με τον Τζέικ είναι σίγουρα πιο δύσκολο. Με τον Μάικ ήξερα από την αρχή ότι τον βλέπω μόνο σαν φίλο, αλλά τον Τζέικομπ; Προσπάθησα να επικεντρωθώ στη συζήτηση με τον Μάικ.

«Να μην χαθούμε όμως ε;» με κοίταξε σαν να με παρακαλούσε.

«Όχι να μείνουμε φίλοι.» δάγκωσα τα χείλια μου.

«Με την Τζέσικα, την Άντζελλα, και τον Έρικ δεν θα χαθούμε θα πάμε μαζί στο ίδιο πανεπιστήμιο. Εσύ;

«Τι εγώ;»

Δεν πρόσεξα τι μου έλεγε κοιτούσα την οικογένεια των Κάλλεν που έρχονταν προς το μέρος μας και τον Τσάρλι που είχε μπει μέσα στο περιπολικό και έφευγε.

«Σε ποιο πανεπιστήμιο θα πας Μπέλλα; »

«Δεν ξέρω δεν μου έχουν απαντήσει.»

«Εντάξει λοιπόν πρέπει να φύγω, με περιμένει η Τζέσικα.»

«Γεια σου Μάικ» είπα και πήγα προς το μέρος της Άλις.

«Άλις φεύγουμε; Ανυπομονώ για την εκπαίδευση θέλω να δω, πως θα με προστατέψετε.»

Χαμογέλασα. Το ίδιο έκανε και η Άλις αν και η προσπάθεια μου για χιούμορ δεν πέτυχε.

«Έχουμε και κάτι ακόμα να κάνουμε πριν συναντηθούμε με τους λύκους στο χωράφι. Πρέπει κάποιος να πει στο Τζέικομπ ότι δεν θα πολεμήσει μαζί μας, αλλά θα κάτσει μαζί σου στα βουνά για να σε προστατέψει. Πάρε το κινητό μου.

Μου έτεινε μια συσκευή. Χαμογελούσε. Το απολάμβανε αυτό, που ο Τζέικ δεν θα πολεμούσε ;

Πήρα το κινητό και πληκτρολόγησα τον αριθμό του Τζέικ. Εντωμεταξύ μπήκαμε μες στο αμάξι του Καρλάιλ. Ακολούθησαν ο Τζάσπερ, ο Καρλάιλ και η Έσμε. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς το σπίτι τους. Το κινητό άρχισε να καλεί. Κάποιος το σήκωσε.

«Παρακαλώ;»

«Τζέικ, η Μπέλλα είμαι. Να σε ρωτήσω-» πως να άρχιζα την κουβέντα για να του το φέρω σιγά σιγά; Δεν θα χαιρόταν καθόλου «Μίλησες με τον Σάμ θα έρθετε απόψε; » είπα τελικά.

«Ναι Μπέλλα αφού σου το είπα.»

«Ωραία λοιπόν θα τα πούμε στις δώδεκα στην τοποθεσία που σου έδωσα. Έχετε προετοιμαστεί καθόλου;»

Έπνιξε ένα γέλιο βήχοντας και απάντησε.

«Τι να προετοιμαστούμε Μπέλλα ξέρουμε να σκοτώνουμε βρικόλακες, είμαστε κατασκευασμένοι για αυτό.»

«Αχα, όσο αναφορά αυτό Τζέικ ξέρεις η Άλις είχε μια ιδέα ότι ίσως να μην είσαι τόσο χρήσιμος στην μάχη όσο μπορείς να γίνεις κάπου αλλού.»

Καμία απάντηση. Περίμενα ένα λεπτό αλλά δεν απαντούσε για αυτό συνέχισα.

«Να εγώ την ώρα της μάχης πρέπει να είμαι κάπου, για αυτό σκέφτηκε να πάω να κατασκηνώσω στα βουνά. Πάνω από το χωράφι που θα γίνει η μάχη και να έρθεις μαζί μου να με-» Χρησιμοποίησα την λέξη προσεχτικά. «Προστατέψεις; Λοιπόν τι λες ;»

«Μπέλλα θέλω να βοηθήσω στην μάχη. Εκεί θα σε βοηθήσω πραγματικά.»

«Κάντο για μένα Τζέικ.»

«Καλά. Να έρθω να σε πάρω από το σπίτι των Κάλλεν, να πάμε μαζί έτσι κι αλλιώς κανένας από τους δυο δεν θα συμμετέχει στην εκπαίδευση.» Άφησε να του ξεφύγει ένα γελάκι ικανοποίησης.

«Είσαι ο καλύτερος. Έρχομαι από εκεί.»

Έκλεισα το τηλέφωνο.

«Ωραία δέχτηκε. Μπορείς Καρλάιλ να με πας μέχρι τα σύνορα; Θα έρθει να με παραλάβει από εκεί.»

Δεν απάντησε αλλά σύντομα διέκρινα την περιοχή που υπήρχε η νοητή γραμμή των συνόρων. Κατέβηκα από το αμάξι.

«Θα τα πούμε το βράδυ Μπέλλα.» είπε η Άλις και με αγκάλιασε.

Κατέβηκα από το αμάξι και αντίκρισα στην άλλη πλευρά των συνόρων την μηχανή του Τζέικομπ.

Το αυτοκίνητο του Καρλάιλ απομακρύνθηκε από κοντά μου με ένα σπινιάρισμα από την ταχύτητα πάνω στο χωματόδρομο. Πάγωσα στην θέση μου ακριβώς στην γραμμή των συνόρων. Γιατί είχε έρθει με μηχανή; Είχα να κάνω κάτι ριψοκίνδυνο από όταν ο Έντουαρντ πέθανε.

Κάθε φορά που έκανα κάτι ριψοκίνδυνο από όταν είχε φύγει άκουγα την φωνή του. Και αν τώρα που ανέβαινα στην μηχανή την άκουγα ξανά; Αυτό θα με έκανε πολύ χειρότερα. Αν άκουγα ξανά την φωνή του δεν ξέρω τι θα γινόταν.

«Μπέλλα ανέβα.» φώναξε ο Τζέικομπ. Εγώ δεν κουνήθηκα από την θέση μου. Ήταν λες και οι μύες των ποδιών μου δεν ήθελαν να υπακούσουν.

«Τζέικομπ δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα.»

«Ποιο Μπέλλα;»

«Που ήρθες να με πάρεις με την μηχανή. Δεν ξέρω.»

«Μην φοβάσαι έλα.»

Πάτησε το γκάζι και έφερε την μηχανή σε απόσταση αναπνοής από εμένα. Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα μόνο τον Έντουαρντ. Ευχόμουν να μην ακούσω τίποτα. Ανέβηκα στην μηχανή. Δεν άκουγα τίποτα ακόμα. Ο Τζέικ πάτησε τον γκάζι και αρχίσαμε να τρέχουμε. Δεν άκουγα την φωνή του Έντουαρντ στο κεφάλι μου.

Αυτό ήταν καλό ή κακό; Μπορεί να μην τον αγαπούσα το ίδιο για αυτό δεν τον άκουγα. Άρχισα να διακρίνω από μακριά το κόκκινο σπίτι του Τζέικομπ. Έκοψε ταχύτητα και τελικά σταμάτησε στην αυλή. Κατέβηκα από την μηχανή και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Είχα βγάλει τώρα την στολή της αποφοίτησης μένοντας με την μπλε μπλούζα που μου είχε δώσει η Άλις και το μαύρο τζιν που φορούσα από μέσα. Την κράταγα διπλωμένη στα χέρια μου τώρα. Χτύπησα την πόρτα αλλά κάνεις δεν άνοιξε.

«Δεν είναι εδώ ο Μπίλι Μπέλλα. Έχει πάει στο σπίτι του Χάρι. Έχει μαγειρέψει η Σου.»

Άνοιξε με το κλειδί το την πόρτα και μπήκαμε μέσα. Στο χολ κοίταξα το ρολόι που υπήρχε κρεμασμένο. Δέκα και μισή. Πλησίαζε η ώρα της εκπαίδευσης. Άφησα την στολή της αποφοίτησης στο μπράτσο του καναπέ και κάθισα. Δίπλα μου ήρθε και ο Τζέικ. Χώθηκα στην αγκαλιά του και αμέσως ζεστάθηκα. Άναψε την τηλεόραση και έκλεισε όλα τα φώτα.

«Μπέλλα, θυμάσαι που σου είχα πει την τελευταία φορά που είχες έρθει ότι κανονίζουμε μια βράδια να συναντηθούμε για να ακούσουν τους θρύλους μας ο Σεθ και η Λία;»

Προσπάθησα να θυμηθώ.

«Ναι το θυμάμαι.»

«Λοιπόν είσαι και εσύ καλεσμένη. Λέμε να το κανονίσουμε αύριο πριν την αυριανή εκπαίδευση.»

«Εντάξει Τζέικ θα έρθω αν πάμε μαζί μετά στην εκπαίδευση. Όπως και σήμερα.

«Εννοείτε Μπέλλα.»

Προσπάθησα να παρακολουθήσω λίγο την τηλεόραση. Έδειχνε μια κωμωδία. Όταν ήμουν στην Αριζόνα την παρακολουθούσα συνήθως. Κάτι έπρεπε να δω να περάσει η ώρα. Ο Τζέικομπ όση ώρα παρακολούθησα την σειρά δεν μιλούσε. Ούτε καν στις διαφημίσεις. Ούτε εγώ μιλούσα. Είχα πολύ αγωνία για την μάχη κυρίως που όλο πλησίαζε. Σε δυο μέρες η Βικτώρια θα ήταν εδώ. Όταν τέλειωσε και το δεύτερο συνεχόμενο επεισόδιο ο Τζέικομπ επιτέλους μίλησε.

«Μπέλλα πάμε. Η ώρα είναι δώδεκα παρά δέκα. Δεν θέλεις να αργήσουμε.»

Αμέσως σηκώθηκα και βγήκα από το σπίτι. Ακολούθησε και ο Τζέικομπ. Στην αυλή υπήρχαν οκτώ λυκάνθρωποι που είχαν ήδη μεταμορφωθεί. Μόνο ο Τζέικ παρέμεινε με την ανθρωπινή μορφή του. Με πήρε αγκαλιά και αρχίσαμε να τρέχουμε. Ήμασταν συνεχώς πίσω από την Λία. Την αναγνώριζα από το γκρίζο, ασημί τρίχωμα της. Μετά από τόσο πολύ τρέξιμο που μου φάνηκε αιώνας, αρχίσαμε να διακρίνουμε το χωράφι. Ο Τζέικομπ με κατέβασε και με ένα σάλτο μεταμορφώθηκε στο αέρα.

Οι υπόλοιποι λύκοι πήγαν στο κέντρο του χωραφιού δίπλα στους Κάλλεν και σε ολόκληρη την οικογένεια του Ελέαζαρ. Εγώ με τον Τζέικομπ πήγαμε στην άκρη του χωραφιού. Ο Τζέικ ξάπλωσε στο γρασίδι και εγώ ακουμπώντας την πλάτη μου στα πλευρά του έκατσα στο έδαφος. Οι Κάλλεν είχαν τώρα παραταχτεί σε σήμα V με τον Καρλάιλ μπροστά, δίπλα του τον Ελέαζαρ και μετά ακολουθούσε όλοι οι οικογένεια και των Κάλλεν και του Ελέαζαρ.

Ο Τζάσπερ μόνο δεν συμμετείχε στο V. Καθόταν στο κέντρο του χωραφιού. Οι λύκοι παρατάχτηκαν με παρόμοιο τρόπο. Οι Κάλλεν τώρα μαζί με την οικογένεια του Ελέαζαρ πήγαν στην μια άκρη του χωραφιού διατηρώντας το σχήμα τους. Οι λύκοι έκαναν το ίδιο πηγαίνοντας στην άλλη άκρη του χωραφιού. Εγώ με τον Τζέικ καθόμασταν στα όρια του χωραφιού, στις παρυφές των λόφων που υπήρχαν τριγύρω αλλά σχετικά στην μέση. Ήταν ένα τεράστιο χωράφι. Από όσο μπορούσα να υπολογίσω ίσως έφτανε και τα έντεκα γήπεδα αμερικανικού ποδοσφαίρου. Ο Τζάσπερ άρχισε να μιλάει.

«Οι νεογέννητοι δεν ξέρουν την ύπαρξη των λύκων άρα εσείς-» στράφηκε προς τον Σάμ «Έχετε ήδη ένα πλεονέκτημα. Αλλά το βασικότερο όταν πολεμάς με νεογέννητους, είναι να κάνεις κινήσεις που δεν είναι προφανείς. Να μην περιμένουν την κίνηση σου. Θα σας δείξω τι εννοώ με την βοήθεια του Έμετ.

Ο Έμετ τώρα πλησίασε τρέχοντας προς τον Τζάσπερ. Δεν μπορούσα να τον διακρίνω πολλές φορές μες στο σκοτάδι από την ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο Τζάσπερ είχε την πλάτη του γυρισμένη στον Έμετ. Όταν πλησίασε τρέχοντας σχεδόν σε απόσταση αναπνοής από τον Τζάσπερ, ο Τζάσπερ γονάτισε και έπιασε τον Έμετ από τους αστραγάλους ρίχνοντας τον καμία τριανταριά μετρά πιο μακριά.

Όταν το σώμα του Έμετ χτύπησε το έδαφος ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος και χώμα και πέτρες εκτινάχτηκαν παντού. Ο Έμετ αμέσως σηκώθηκε στα πόδια του και άρχισε να τρέχει ξανά προς το μέρος του Τζάσπερ. Αυτή την φορά με μια γροθιά πήγε να χτυπήσει τον Τζάσπερ, εκείνος όμως έσκυψε και την απέφυγε.

Ο Έμετ δεν το έβαλε κάτω και με το πόδι του πήγε να βάλει τρικλοποδιά στον Τζάσπερ που όμως με μια εντυπωσιακή κωλοτούμπα στο αέρα απέφυγε την κίνηση του και πιάνοντας του το πόδι τον έριξε στο έδαφος. Ο Έμετ σηκώθηκε ξεσκόνισε τα ρούχα του και γύρισε στην θέση του.

«Εξαιρετικά.» είπε ο Τζάσπερ χαμογελώντας.

«Τα λέμε την άλλη φορά αδερφούλη.» απάντησε περιπαιχτικά ο Έμετ.

Εγώ είχα μείνει άναυδη. Ο Έμετ έχασε από τον Τζάσπερ; Εγώ νόμιζα πως ήταν ο δυνατότερος στην οικογένεια των Κάλλεν.

«Άλις;» είπε ο Τζάσπερ χαμογελώντας.

Για την Άλις ανυπομονούσα περισσότερο. Ήθελα να δω γιατί είπε η Ρόζαλι ότι είναι ανίκητη. Η Άλις άρχισε να προχωράει αργά προς το μέρος του Τζάσπερ με φοβερή χάρη. Ήταν λες και τα πόδια της δεν πατούσαν στο γρασίδι αλλά αιωρούνταν πάνω από το έδαφος. Πλησίασε τον Τζάσπερ και άρχισε κάτι σαν ένα χορό. Ο Τζάσπερ όσο και να προσπαθούσε με γροθιές και κινήσεις που θα ζήλευε κάθε πυγμάχος, η Άλις τις απέφευγε τόσο αστραπιαία που ούτε που πρόσεξα πώς.

Τώρα κατάλαβα τι εννοούσε η Ρόζαλι. Προέβλεπε και μάλλον τις κινήσεις του γιατί τα μάτια της ήταν συνεχώς θολά. Ο Τζάσπερ ξαφνικά με μια πολύ αστραπιαία και πανέξυπνη κίνηση προσπάθησε να την παγιδεύσει ανάμεσα στα χέρια του, η Άλις όμως με τρεις σβούρες στο αέρα απέφυγε την κίνηση του και προσγειώθηκε στο έδαφος με τα χεριά. Με τα πέλματα της τον κλώτσησε στο στήθος πετώντας κάτω δέκα μετρά πιο μακριά.

Ήταν απίστευτο πως ο Τζάσπερ που πριν είχε νικήσει ακόμα και τον Έμετ νικήθηκε τόσο εύκολα από την Άλις. Σηκώθηκε από το έδαφος και τινάχτηκε.

«Έξοχα Άλις αλλά, ξέρεις ποτέ δεν χτυπάμε μια κυρία.»

Η Άλις χαμογελώντας τον πλησίασε και τον φίλησε απαλά στα χείλη. Απομακρύνθηκε επιστρέφοντας δίπλα στην Έσμε.

«Τώρα ας δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό. Έσμε ,Σέθ.» είπε γυρνώντας μια στην παράταξη των βρικολάκων και μια σε αυτή των λύκων.

Πλησίασε ο Σέθ. Το τρίχωμα του ήταν καφέ, μπεζ και κιτρίνιζε λίγο. Άρχισε να τρέχει στο χωράφι. Το ίδιο έκανε και η Έσμε. Ο Σέθ με ένα εντυπωσιακό σάλτο πήδηξε στο αέρα και πήγε να πέσει ακριβώς πάνω στην Έσμε. Εκείνη όμως τον έπιασε από τον λαιμό και μια μίση κωλοτούμπα προσγειώθηκε στην πλάτη του. Ήταν σαν τον καβαλίκεψε. Ο Σέθ τινάχτηκε πετώντας την Έσμε μακριά στο αέρα, την τελευταία στιγμή όμως τον έπιασε από την ουρά και εκσφενδονίστηκαν και οι δυο προς τα πίσω πέφτοντας η Έσμι στο χώμα και ο Σέθ από πάνω της. Σηκώθηκαν και οι δυο μέσα σε ένα σύννεφο χώματος και πήγαν να συνεχίσουν αλλά η φωνή της Άλις τους διέκοψε.

«Σταματήστε!»

Τα μάτια της ήταν θολά. Ήταν συνέχεια έτσι τον τελευταίο καιρό γιατί έψαχνε τις αποφάσεις των Βολτούρι και της Βικτώριας. Ούτε στην Βικτώρια έβλεπε τίποτα. Αλλά ποτέ δεν είχε δει κάτι για τους Βολτούρι. Ήταν λες και δεν μπορούσε να δει το μέλλον όπου αναμιγνύονταν οι Βολτούρι. Όπως συνέβαινε και με τους λύκους. Τι έβλεπε όμως τώρα ;

«Η Τζέιν πάει στην Αυστραλία.»

Γύρισαν όλοι και την κοίταξαν.

«Γιατί τι κάνει η Τζέιν στην Αυστραλία, Άλις;» Είπε ο Καρλάιλ φανερά ανήσυχος.

«Δε, δεν ξέρω όταν προσπαθώ να δω περισσότερα, χάνεται, θολώνουν όλα. Δεν βλέπω τίποτα άλλο. Μόνο ότι πρόκειται να πάει στην Αυστραλία.»

«Καλύτερα να γυρίσουμε σπίτι. Αρκετά για σήμερα.» είπε ο Τζάσπερ.

Όλοι είχαν κουραστεί και ξαφνιαστεί από το όραμα της Άλις. Γυρίσαμε σπίτι και ξάπλωσα στο κρεβάτι βάζοντας το CD του Έντουαρντ να παίζει. Αποκοιμήθηκα αμέσως χωρίς καθόλου όνειρα.