Palazzo dei priori

                                                                
                                                  4o Κεφάλαιο
                                              Μαγική Μελωδία

Bella’s POV

Το φως που μπήκε από το παράθυρο με ξύπνησε. Κοίταξα το ρολόι που υπήρχε στο κομοδίνο διπλά μου. Εννέα παρά δέκα. Ο Τζέικ κοιμόταν διπλά μου ημίγυμνος με το παντελόνι ξεκούμπωτο ακόμα. θυμήθηκα την χθεσινή νύχτα. Ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι τον φίλησα. Το συναίσθημα δεν είχε καμία σχέση όπως όταν φίλαγα τον Έντουαρντ. Ήταν εντελώς διαφορετικό. Αλλά τώρα συνειδητοποιούσα ότι ίσως αγαπώ το Τζέικομπ.

Σηκώθηκα με προσοχή για να μην τον ξυπνήσω. Στο μυαλό μου ήρθε πάλι ο ανατριχιαστικός εφιάλτης που είχα δει χθες βράδυ . Ήταν τόσο ζωντανός. Καινούργια δάκρυα έτρεξαν στα μάτια μου. Έκλαιγα τόσο πολύ αυτό το τριήμερο που αρκούσε για όλη μου την ζωή.

Πήγα στο μπάνιο και έπλυνα το πρόσωπο μου. Προσπάθησα να ξεμπλέξω με τα δάχτυλα μου τα μαλλιά μου. Δεν τα κατάφερα και τα παράτησα. Τα μάτια μου ήταν ανατριχιαστικό να τα κοιτάς. Ήταν πρησμένα κατακόκκινα και είχαν από κάτω δυο τεραστίους κατάμαυρους κύκλους. Τα μαγούλα μου είχαν αυλακωθεί από τα δάκρυα. Έπρεπε να σταματήσω λίγο να κλαίω. Ο Έντουαρντ δεν θα ήταν χαρούμενος να με έβλεπε έτσι. Και σίγουρα ούτε ο Τσάρλι.

Γύρισα στο δωμάτιο. Η Άλις είχε εμφανιστεί από το πουθενά και στεκόταν όρθια κοιτάζοντας με αηδία τον Τζέικ. Το βλέμμα της ήταν ακόμα ίδιο. Σαν να ήθελε να κλάψει αλλά να μην μπορεί .

«Μπέλλα επιτέλους έχω έρθει άλλες πέντε φορές και κοιμόσουν. Έλα!»

Με έπιασε από το χέρι άνοιξε την πόρτα του δωματίου μου και την έκλεισε με θόρυβο σαν ήθελε να ξυπνήσει τον Τζέικομπ. Φόραγε καινούργια ρούχα σε αντίθεση με εμένα που είχα κοιμηθεί με το φούτερ της gap. Πήγαμε στην κουζίνα. Ο Τσάρλι δεν είχε πάει για δουλεία. Καθόταν και έτρωγε τα αυγά μάτια που του είχε φτιάξει η Άλις. Πρέπει να ήταν ευγνώμων για την Άλις.

 Και το δικό του βλέμμα ήταν ακόμα ίδιο. Προ φανός δεν ήθελε να κλάψει. Είχε στεναχωρηθεί και αυτός παρά πολύ για τον θάνατο του Έντουαρντ. Στην σκέψη αυτή ανατρίχιασα και το κενό στο στήθος μου με πόνεσε πολύ. Πιο πολύ όμως ο Τσάρλι στενοχωριόταν για μένα. 

Δεν μπορούσε να με βλέπει άλλο έτσι. Ένα χρόνο και κάτι ήμουν χάλια. Στην αρχή επειδή έφυγε και τώρα. Διέκοψα της σκέψεις μου και κάθισα στο τραπέζι. Η Άλις είχε φτιάξει αυγά και για μένα. Άρχισα να τσιμπολογώ. Δεν πεινούσα παρότι δεν είχα φάει εδώ και ένα εικοσιτετράωρο . Η τελευταία φορά που έφαγα ήταν στο αεροπλάνο καθώς ερχόμασταν.

«Φάε κάτι Μπέλλα.» Είχε παρατηρήσει και η Άλις ότι δεν έτρωγα. «Θα σου κάνει καλό.»

Ο Τσάρλι άρχισε να μιλάει.

«Μπέλλα θέλω να μου υποσχεθείς κάτι.»

Κοιτούσε το πιάτο του σαν να ντρεπόταν να με κοιτάξει ή μπορεί απλά να ήταν πολύ στενοχωρημένος.

«Ναι.» είπα εγώ.

«Θέλω να μου υποσχεθείς ότι δεν θα είσαι συνεχεία έτσι. Η ζωή συνεχίζετε Μπέλλα είναι καλυτέρα εκεί που πήγε. Δεν χρειάζεται να στενοχωριόμαστε. Δεν θα ήταν χαρούμενος να σε βλέπει έτσι. Δες την Άλις-έγνεψε προς τα εκείνη- δεν είναι όπως εσύ. Είναι αισιόδοξη. Μου υπόσχεσαι Μπέλλα πως θα κάνεις το ίδιο; Για τον Έντουαρντ;»

«Το υπόσχομαι Τσάρλι .» είπα και αμέσως σκούπισα με το μανίκι μου τα μάτια μου. Άρχισα να τρώω. Τα αυγά ήταν αρκετά ζεστά αν και πρέπει να τα είχε φτιάξει νωρίτερα.

Αφού έφαγα η Άλις με οδήγησε έξω. Την ώρα που ήμουν στην πόρτα είδα τον Τζέικ να πηδάει από το παράθυρο. Ο Τσάρλι μάλλον δεν είχε καταλάβει ότι κοιμήθηκε μαζί μου. Μπήκα μες στο αμάξι του Καρλάιλ. Με αυτό είχε έρθει εδώ η Άλις. Κάθισα στην θέση του συνοδηγού. Η Άλις άρχισε να οδήγα. Πολύ αργά σε σχέση με αυτό που οδηγούν οι βρικόλακες. Όπως ο Έντουαρντ. Τα μάτια μου βούρκωσαν αλλά συγκρατήθηκα.

Από μακριά άρχισα να διακρίνω το σπίτι των Κάλλεν. Είχαν επιστρέψει. Η Άλις μπήκε στο γκαράζ πάρκαρε το αυτοκίνητο και με οδήγησε στο σπίτι. Η σκηνή που αντίκρισα μες στο σαλόνι ήταν πολύ παράξενη. Ο Έμμετ καθόταν στον καναπέ και είχε ανοιχτή την τηλεόραση. ο Καρλάιλ είχε αγκαλιά την Έσμε που καθόταν επίσης στον καναπέ .Ήταν παρά πολύ λυπημένη. Την έβλεπα και ένιωθα ότι όλα είχαν τελειώσει. Κοιτούσε κάτω και δεν μιλούσε.

Ο Καρλάιλ την κοιτούσε με συμπόνια και χάιδευε τους ώμους της. Ο Τζάσπερ καθόταν και εκείνος σε μια πολυθρόνα αλλά μόλις μπήκαμε μέσα έτρεξε και αγκάλιασε την Άλις. Ήταν και αυτός παρά πολύ στενοχωρημένος για τον χαμό του αδελφού του. Είχα υποσχεθεί να μην κλάψω αλλά βλέποντας έτσι τους Κάλλεν δεν μπόρεσα και δάκρυα έτρεξαν στα μαγούλα μου .Ο Τζάσπερ κάθισε πάλι στον καναπέ και η Άλις πήγε στην κουζίνα. Η Ρόζαλι ήταν η μονή που έλειπε. Που ήταν; Δεν την ένοιαζε; Έκατσα διπλά στον Τζάσπερ.

«Μπέλλα »είπε η Έσμε « Δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε δεν είναι σωστό» η φωνή της έσπασε στο τέλος. Χώθηκε μες στην αγκαλιά του Καρλάιλ.

«Που είναι η Ρόζαλι;» ψιθύρισα στον Έμμετ αν και ήξερα ότι μπορούσαν να με ακούσουν όλοι.

«Είναι πολύ στενοχωρημένη καλυτέρα να την αφήσεις Μπέλλα.»

«Έμετ είμαι χάλια ο Έντουαρντ χάθηκε εξαιτίας μου»

«Όχι δεν πρέπει να σκέπτεσαι έτσι. Αυτό πιστεύει και η Ρόουζ »

«Η Ρόζαλι μα πως αυτή δεν έκανε τίποτα.» Άλλαξα θέμα. «Εσύ πως είσαι Έμετ;»

Ο Έμετ δεν απάντησε κοίταξε την Έσμε. Ένιωσα το κενό στο στήθος μου πιο πολύ από ποτέ. Δεν ήξερα τι να κάνω τους έβλεπα όλους τόσο χάλια. Πήγα στην κουζίνα . Η Άλις καθόταν στο τραπέζι και κοιτούσε τα σχήματα που έκανε το ξύλο.

«Άλις μπορούν οι βρικόλακες να κλάψουν; » ευχόμουν να μπορούν με το κλάμα ξεσπάς νιώθεις καλυτέρα.

«Όχι Μπέλλα δεν νιώθουμε τα συναισθήματα όπως εσείς για αυτό η Έσμε είναι έτσι δεν μπορεί να λυπηθεί για τον Έντουαρντ. Αυτό το κάνουν μόνο οι άνθρωποι γι’ αυτό είμαστε έτσι . Δεν μπορώ να την βλέπω πια.» Κατέβασε και πάλι κάτω το κεφάλι της . Την αγκάλιασα και άρχισα να κλαίω πάλι.

«Όχι Μπέλλα μην το κάνεις αυτό δεν πρέπει να το κάνεις αυτό σε εσένα . Αύριο θα πας σχολειό πάλι θα νιώσεις καλυτέρα.»

«Μα Άλις δεν μπορώ να-»

«Μπέλλα θα είναι καλύτερο για σένα προτιμάς να είσαι εδώ να μας βλέπεις έτσι ή προτιμάς να είσαι σπίτι και να βλέπεις έτσι τον Τσάρλι;»

Ανατρίχιασα στην σκέψη δεν μπορούσα να τους βλέπω έτσι σίγουρα γινόταν ακόμα χειρότερο για μένα . Λυπόμουν πραγματικά πιο πολύ από όλους για την Έσμε.

«Άλις που είναι η Ρόζαλι;» ξαναρώτησα.

«Είναι πάνω Μπέλλα στο δωμάτιο του Έντουαρντ»

Ήθελα να πάω να την δω αλλά δεν μπορούσα να αντικρίσω πάλι αυτό το δωμάτιο.

Βγήκα από την κουζίνα και πηρά απόφαση να πάω στο δωμάτιο του Έντουαρντ να δω την Ρόουζ. Μπήκα μέσα. Η Ρόζαλι καθόταν όρθια και κοιτούσε έξω από την τεραστία τζαμαρία.

«Ρόζαλι;»

Γύρισε και με κοίταξε .Το βλέμμα της ήταν παρά πολύ λυπημένο μόλις με είδε έγινε χειρότερα .Δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια μου. Ήθελα να πάω να την αγκαλιάσω αλλά δεν ήξερα αν αυτό θα την ενοχλήσει .Το δωμάτιο ήταν τόσο άδειο χωρίς τον Έντουαρντ. Κοίταξα τα CD του τόσα πολλά δεν θα τα έβλεπε ποτέ ξανά .Ένας λυγμός μου ξέφυγε.Πλησίασα στο στερεοφωνικό και πάτησα το κουμπί ήθελα να δω τι είχε μέσα.

Μια υπέροχη σχεδόν μαγική μελώδια γέμισε τον χώρο. Ήταν το CD με τα τραγούδια που μου είχε γράψει. Έπαιζε ένα κομμάτι που άκουγα για πρώτη φορά. Δεν ήταν το τραγούδι που με νανούριζε ήταν ένα άλλο ακόμα πιο συγκινητικό και ωραίο τραγούδι τον σκέφτηκα να το παίζει στο πιάνο. Καινούργια δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου. Κάλυψα με τις χούφτες μου το πρόσωπο μου. Έντουαρντ… Έντουαρντ …

H Ρόζαλι ήρθε και έκατσε διπλά μου .Tο τραγούδι συνέχιζε να παίζει θυμίζοντας μου τον Έντουαρντ.

«Έντουαρντ.» ψιθύρισα.

«Μπέλλα.» είπε η Ρόζαλι με πολύ ζεστή φωνή. «Συγγνώμη, συγγνώμη Μπέλλα.»

«Ρόζαλι γιατί ζητάς συγγνώμη; Δεν μου έκανες τίποτα.»

«Κι όμως Μπέλλα σου έκανα σου πηρά τον Έντουαρντ.»

«Τι εννοείς Ρόζαλι; δεν φταις εσύ . Αν φταίει κάποιος φταίω εγώ. Εγώ πήδηξα από εκείνο τον γκρεμό.

«Εγώ τον πηρά τηλέφωνο και του είπα ότι είσαι νεκρή εγώ φταίω .Μπέλλα συγγνώμη .»

Η Ρόζαλι γύρισε το κεφάλι της και κοίταξε έξω. Αυτή η κίνηση της σε συνδυασμό με το υπέροχο τραγούδι που είχε γράψει ο Έντουαρντ για μένα μεγάλωσαν τόσο πολύ το κενό στο στήθος μου που νόμιζα ότι θα πέθαινα. Ότι θα πήγαινα να βρω τον Έντουαρντ. Εκείνη την στιγμή αυτό ήθελα. Αυτό ευχόμουν.

«Ρόζαλι δεν φταις εσύ μην το βλέπεις έτσι»

«Εγώ είμαι η αυτή όμως που είμαι τόσο χάλια. Δεν μπορώ να βλέπω έτσι ούτε την Έσμε ούτε τον Έμετ μου.Για αυτό τον πηρά τηλέφωνο του ζήτησα να γυρίσει πίσω. Αλλά εκείνος έφυγε για πάντα .Πιο πολύ από όλα στενοχωριέμαι γιατί δεν μπορώ να βλέπω τους ανθρώπους που αγαπώ έτσι.

«Ρόζαλι σε παρακαλώ μην. Καλυτέρα να πάω κάτω να σε αφήσω μονή σου .» Γύρισε και με κοίταξε. Τα υπέροχα μάτια της η απαράμιλλη ομορφιά της χαλούσαν από την στενοχώρια της.

«Συγγνώμη Μπέλλα » ήταν το μόνο που είπε.

Σηκώθηκα και πήγα στον καναπέ διπλά στο Έμετ. Είχε ανοιχτή την τηλεόραση και την κοιτούσε χωρίς όμως να παρακολουθεί πραγματικά. Είχα πάθει σοκ από όσα μου είπε η Ρόζαλι. Ποτέ δεν την είχα σκεφτεί έτσι . Η Άλις τώρα ταχτοποιούσε κάτι βάζα που υπήρχαν στην τραπεζαρία. Είχε κόψει ολόφρεσκες μαργαρίτες και κυκλάμινα.

Τα τοποθετούσε στα βάζα. Ποτέ τα είχε κόψει αναρωτήθηκα; της έπαιρνε υπερβολική ώρα να τα φτιάξει προφανώς ήθελε να απασχολείτε με κάτι για να μην σκέπτεται τον Έντουαρντ . Η αναπνοή μου κόπηκε ξανά μόλις σκέφτηκα το όνομα του. Τα μάτια μου άρχισαν να βουρκώνουν αλλά είχα υποσχεθεί στον Τσάρλι ότι δεν θα κλαίω συνεχεία . Δεν θα είμαι όπως ήμουν όταν έφυγε. Άρχισα να μιλώ στον Έμετ.

«Την αγαπάς ε;»

«Αυτή με έσωσε η Μπέλλα είναι μόνη που με κάνει ευτυχισμένο.»

«Αλήθεια τι εννοείς ότι σε έσωσε ; έδειξα ψεύτικο ενδιαφέρον προσπαθώντας να απασχολήσω τον εαυτό μου.»

«Α δεν ξέρεις την ιστορία μου πως έγινα βρικόλακας; Ο Έντουαρντ δεν του άρεσε να την διηγείται.»

«Λοιπόν-προσπάθησα να αγνοήσω το γεγονός ότι είπε το όνομα του-πως συνέβη και έγινες βρικόλακας;»

«Ήμουν στο δάσος έκανα πεζοπορία και είχα μαζί μου ένα όπλο για να πιάσω ελάφια για να ψήσουμε. Λοιπόν την ώρα που κυνηγούσα μια τεραστία μαύρη αρκούδα μου επιτέθηκε και με άφησε αιμόφυρτο στο δάσος . Ήμουν σίγουρος ότι θα πέθαινα και ξαφνικά άνοιξα τα μάτια μου και είδα την Ρόζαλι. Νόμιζα πως είχα πεθάνει πως είχα πάει στον παράδεισο αλλά εκείνη με έφερε στον Καρλάιλ και με μεταμόρφωσε τα υπόλοιπα τα ξέρεις.

Παράδεισος σκέφτηκα. Ο Έντουαρντ δεν θα πάει εκεί . Η σκέψη μου διακόπηκε από ένα θόρυβο. Γυαλιά εκτιναχτήκαν παντού στο σαλόνι, ο Έμμετ έσκυψε μπροστά μου να με προστατέψει. Κοίταξα την Άλις .Αυτή ήταν η αίτια του θορύβου .Είχε σφίξει στα χεριά της πάρα πολύ ένα βάζο. Τα γυαλιά είχαν εκτιναχτεί παντού. Μα γιατί το έκανε αυτό αναρωτήθηκα. Το βλέμμα της ήταν θόλο έβλεπε ένα όραμα .

«Άλις τι βλέπεις ρώτησε ο Καρλάιλ; Η Άλις δεν μιλούσε. Μερικά γυαλιά που είχαν μείνει στα χεριά της έπεσαν στο πάτωμα και έσπασαν σε χιλιάδες μικρότερα. Στα χεριά της ,στο τέλειο δέρμα της δεν υπήρχε ούτε ένα τραύμα.

«Άλις;» Ξαναρώτησε ο Καρλάιλ.

«Ο Άρο.» άρχισε να μιλάει η Άλις «πάει στην Αλάσκα στην οικογένεια της Τάνιας.»

«Γιατί Άλις; Πότε;»

«Δε δεν ξέρω.» έκλεισε τα μάτια της για να συγκεντρωθεί . Η Ρόζαλι άκουσε τον θόρυβο και κατέβηκε κάτω .

«Ο Άρο δεν παίρνει μια απόφαση.» είπε τελικά η Άλις «προφανώς δεν θέλει να δω τι πάει να κάνει στην Αλάσκα. Τι θέλει τον Ελέαζαρ εκεί . Γιατί πάει αυτός και δεν στέλνει κάποιον από την φρουρά ; Νομίζω σε μια εβδομάδα από τώρα θα πάει . Δεν βλέπω καθαρά . Πρέπει να μιλήσουμε στην Τάνια » είπε τελικά με αποφασιστικό ύφος.

«Έχω μια υποψία τι πάει να κάνει» είπε ο Καρλάιλ. «Αλλά δεν ξέρω ακόμα θα περιμένω να μιλήσουμε πρώτα με τον Ελέαζαρ» είπε και πήγε στο τηλέφωνο .

Μιλούσε πολύ ώρα. Όταν γύρισε μας ενημέρωσε πως θα περιμένουν και αμέσως μόλις πάει ο Άρο εκεί θα μας πάρουν τηλέφωνο . Εγώ πηρά τον Τσάρλι και του ζήτησα να κοιμηθώ μαζί με τους Κάλλεν απόψε. Εκείνοι με κάλεσαν. Προφανώς ήθελαν να με βοηθήσουν να ξεχάσω για λίγο τον Έντουαρντ . Η Άλις το βράδυ μου έφτιαξε ένα τεράστιο δείπνο που έφτανε για 10 άτομα. Είχε ότι ήθελα : καλαμπόκι ,κοτόπουλο, ρύζι ακόμα και ένα τεράστιο επιδόρπιο με σοκολάτα . Ήταν σαν τούρτα και από πάνω έρεε σοκολάτα. Πραγματικά ξεπέρασε τον εαυτό της αλλά είναι βρικόλακας. Τα κάνει όλα τέλεια.

Αφού έφαγα ανέβηκα στην κρεβατοκάμαρα . Της ζήτησα να κοιμηθώ στο δωμάτιο του Έντουαρντ όταν μπήκα μέσα αντίκρισα ένα τεράστιο κρεβάτι . Το είχε αγοράσει μόνο για μια νύχτα; Ξάπλωσα και έβαλα στο CD-player να ακούω το CD του Έντουαρντ. Αποκοιμήθηκα αμέσως .

Το πρωί ξύπνησα και είδα πάνω στο κρεβάτι μου μια αλλαξιά ολοκαίνουργια ρούχα. Έκοψα με ένα ψαλίδι τις ταμπέλες .Υπήρχε ένα jean D&G και μια Armani τιρκουάζ μπλούζα. Μου είχε πάρει ακόμα και καινούργια παπούτσια. Όλα αυτά έπρεπε να κόστιζαν τουλάχιστον 2.000 $

Κατέβηκα για πρωινό . Η Άλις πάλι μου είχε φτιάξει φαγητό . Ακόμα περισσότερο και από το βραδινό.

«Γεια σου Μπέλλα μου είπε η Άλις που μόλις μπήκε στην κουζίνα. Σου ταιριάζουν τέλεια τα ρούχα.»

«Άλις την άλλη φορά θα πάμε μαζί για ψώνια δεν μπορώ να σε αφήνω να χαλάς τόσα χρήματα.»

«Ηρέμησε Μπέλλα. Γρήγορα φάε το πρωινό και μετά θα πάμε μαζί σχολειό.»

«Άλις δεν νομίζεις ότι είναι καλυτέρα να μην πάω σήμερα;»

«Μπέλλα μου υποσχέθηκες θυμάσαι .»

Με πήγε σχολειό με το jeep του Έμμετ. Παρότι εγώ επέμενα να πάω με το φορτηγάκι μου. Τα καθίσματα ήταν δερμάτινα και για να ανεβώ στην θέση μου χρειάστηκε πολύ προσπάθεια γιατί το jeep ήταν πολύ ψήλο.

Πρώτη ώρα είχαμε βιολογία. Κάθισα μονή μου. Δίπλα μου δεν ήταν ο Έντουαρντ. Αυτό με έκανε να αρχίσω να κλαίω. Τα δάκρυα μου έπεσαν πάνω στα δείγματα από ρίζες που μας είχε δώσει ο κύριος Μπάνερ .Μόλις με είδε με άφησε να βγω έξω . Καθώς έβγαινα ο Μάικ με κοίταξε με ένα δυστυχισμένο βλέμμα δεν τους είχα πει για τον Έντουαρντ. Πήγα στην τραπεζαρία . Έξω πάλι έβρεχε. Κάθισα στο τραπέζι των Κάλλεν ήταν κενό τώρα . Ο Μάικ μπήκε μέσα.

«Μάικ τι κάνεις γιατί έφυγες από το μάθημα;»

«Μπέλλα τι συμβαίνει. Τι έχεις; Οι Κάλλεν επέστρεψαν –τους το είχα πει αυτό πως θα μπορούσα αλώστε να μην τους το πω είχε δει την Άλις- τι έχεις λοιπόν τώρα; Που είναι ο Έντουαρντ;»

« Μάικ » είπα και νέα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάτια μου. Ο Μάικ τα σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του. «Είναι νεκρός»

«Ο Μάικ με κοίταξε. Τι εννοείς είναι νεκρός ;»

«Έπεσε με το αμάξι από ένα γκρεμό ήταν ατύχημα.»

Ο Μάικ κοίταξε κάτω.« Λυπάμαι πολύ Μπέλλα θέλω να πω συλλυπητήρια »

Έσκυψε και άρχισε να με φιλάει. Τα χείλια του ήταν πολύ ζεστά . Εγώ απομακρύνθηκα..

«Καλυτέρα όχι τώρα Μάικ . Δεν είμαι έτοιμη ακόμα.»
Ο Μάικ με αγαπούσε αυτό το ήξερα ακόμα και όταν ο Έντουαρντ ήταν εδώ εγώ όμως δεν ένιωθα το ίδιο. Δεν ένιωθα ούτε όπως όταν φιλούσα τον Τζέικ και εννοείτε ούτε όπως όταν φιλούσα τον Έντουαρντ.